छान किती दिसते फुलपाखरू,
गोड किती हसते फुलपाखरू.

रंगीबेरंगी फुलांवर मनसोक्त विहरणारी तशीच रंगीबेरंगी, स्वच्छंद फुलपाखरं आपल्या अवतीभवतीही सतत बागडत असतात, आणि त्यांना पकडायचा प्रयत्न केला की खट्याळपणे आपल्याला चुकवून पळ काढतात. आलंच एखादं हातात, तर त्यानं तासन् तास मनगटावर बसून रहावं आणि आपण त्याला नुसतं न्याहाळत बसावं असं वाटत राहतं. बोटांवर अलगद आपले रंग सोडून ही पाखरं जेव्हा उडून जातात, तेव्हा मागं ठेवलेल्या रंगांत आपलं सगळं आयुष्यच जणू सोडून जातात. त्याचा अभ्यास हा अल्पायुष्यातल्या स्वच्छंदतेचा अभ्यास. ती जगतात त्या आयुष्याचा कधीकधी खूप हेवा वाटतो नाही?!

मलासुद्धा माझ्याच अवतीभवतीची कित्येक फुलपाखरं आठवणींच्या बागेत भिरभिरताना दिसतात. फ़रक इतकाच की ही फुलपाखरं मला कधीच सोडून गेलेली नाहीत आणि जाणारही नाहीत. हाक मारून त्यांना बोलावलं तर तेच रंग घेऊन पुन्हा मला रंगवायला येतील. अशाच काही फुलपाखरांचे रंग माझ्या शब्दांच्या रंगात मिसळून आतापर्यंतच्या आठवणींचा कॅनव्हास रंगवण्याचा माझा बालिश प्रयत्न म्हणजे ही 'माझ्या अवतीभवतीची फुलपाखरं'.